بدون احتساب زمان پیدا کردن لنگه های جوراب، سه دقیقه ای طول می کشد که از دم در اتاق برسی به سرویس ایاب و ذهاب و حقیر یک دقیقه ای بیشتر وقت نداشتم...
با توجه به تجربه های تلخ و شیرین قبل که گاه به وصال و گاه به حسرت نرسیدن به اتوبوس ختم می شد، جهت جبران آن دو دقیقه کمبود وقت بایستی سرعت قدم زدن هایم را به سه برابر می افزودم که ما حصل کار می شد حالا ندو؛ کی بدو!! و اینگونه بود که سفر آغاز شد...